Zamiast od razu, wcześnie rano uderzyć na szlak, dopiero po 12:00 szosą nr 69 wyruszyliśmy w kierunku Żywca. Nasz informator się nie mylił. Szybko znaleźliśmy w podanym przez niego miejscu sklep rowerowy, wymieniliśmy klocki i ruszyliśmy na spotkanie przygody.
Pobieżna analiza poziomic na niebieskim szlaku startującym za Lipową przekonała nas o słuszności wyboru innej trasy. Woleliśmy jechać dłuższą, ale przejezdną trasą, niż targać rowery na plecach. Z mapy wynikało, że na szczyt Skrzycznego, można spokojnie wyjechać droga służącą leśnikom do zwożenia drewna. Nie wahając się zbyt długo wybraliśmy właśnie tę opcję i kilkukilometrowym, wijącym się serpentynami podjazdem rozpoczęliśmy wspinaczkę na jedną z najbardziej znanych gór w okolicy i jednocześnie najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego. Pogoda dopisywała. Z pokrytego pojedynczymi chmurami nieba zerkało na nas słonce. Nie było jednak zbyt gorąco, dlatego podjeżdżanie szło nam całkiem sprawnie.
;)
;)
;)
Tuż przed szczytem, nad okolicę nadciągnęła wielka, czarna chmura. W ostatnim momencie ukryliśmy się w schronisku, dzięki czemu udało nam się uniknąć istnego oberwania chmury, jakie przeszło nad Beskidami. Na szczęście trwało tylko kilka minut i nie zamieniło górskich szlaków w błotne potoki. Wsunęliśmy więc po kanapce z pysznym smalcem i ruszyliśmy ku źródłom największej polskiej rzeki.
;)
;)
;)
;)
;)
;)
Zielony szlak ze Skrzycznego to prawdziwy raj dla rowerzystów górskich. Oferuje wszystko to, co w turystyce najważniejsze, a mianowicie zróżnicowaną pod względem technicznym, szeroką jak na beskidzkie warunki ścieżkę oraz niezapomniane widoki na otaczające góry. W lekkie przygnębienie wprowadzają jednak mocno zniszczone i przerzedzone lasy, z wieloma suchymi, sterczącymi kikutami. Przyczyn tej ekologicznej klęski jest wiele, począwszy od rabunkowej gospodarki leśnej zapoczątkowanej jeszcze w średniowieczu, przez zatrucie środowiska i plagi szkodników. Leśnicy robią co mogą i miejmy nadzieje uda im się uchronić przed zagładą nasze wspólne naturalne dziedzictwo. Oby nie powtórzył się sudecki scenariusz…
;)
Jednym z ciekawszym miejsc na trasie jest Malinowska Skała. Szczyt ten słynie ze zbudowanej z kwarcowych zlepieńców, wyrzeźbionej przez procesy wietrzenia skały. Jest to obowiązkowo miejsce na fotkę, dlatego i my zatrzymaliśmy się tam, żeby trochę popstrykać.
;)
;)
;)
Było już po 17, do zachodu słońca zostało nam ok. 2 godzin. Żeby jeszcze zaliczyć Baranią Górę musieliśmy się nieźle sprężać. Przez Zielony Kopiec dotarliśmy do Magurki Wiślańskiej, skąd rozpoczęliśmy ostateczny atak na szczyt. Nie ujechaliśmy jednak nawet 500 m, a Maciek złapał laczka. Tego nie było w planie;). Operujące dość nisko nad horyzontem słońce mocno przyspieszyło nasze ruchy i wymiany dętki dokonaliśmy w niezłym nawet jak na wyścig czasie. Można było jechać dalej!
;)
;)
;)
Tuż przed szczytem szlak jest dość mocno zniszczony i nie wszystkie odcinki są przejezdne. Końcówka prowadzi wąską ścieżką po świerkowych korzeniach. Nie da się ukryć, że w takich warunkach full zyskuje zdecydowanie nad sztywniakiem. Można spokojnie siedzieć na tyłku i mielić z miękkiego.
;)
;)
;)
Barania Góra jest drugim co do wysokości szczytem Beskidu Śląskiego. Bardziej znana jest jednak jako miejsce, w którym swój początek bierze Wisła. Dwa górskie potoki, Czarna i Biała Wisełka wpadają do Jeziora Czerniańskiego, z którego wypływa Królowa Polskich Rzek. Nie mieliśmy niestety już czasu ich jednak poszukać. Zdążyliśmy tylko wyjść na stalową wierze widokowa i rzucić okiem na otaczające nas szczyty skąpane ostatnimi promieniami zachodzącego słońca.
;)
;)
;)
Nie uśmiechało nam się zjeżdżać nocą, dlatego za wszelką cenę staraliśmy się dotrzeć do asfaltu zanim zupełna ciemność ogarnie góry. Po kilkuset metrach zielonego szlaku odbiliśmy ostro w lewo i podążaliśmy za coraz gorzej widocznymi czarnymi znakami. W takich momentach szczególnie docenia się dobrodziejstwa odbiornika GPS, dzięki któremu jechaliśmy jak po sznurku. Najbardziej utkwił mi w pamięci wąski odcinek wijący się miedzy wielkimi świerkami. To tak musieliśmy na chwile przystanąć, żeby schłodzić Maćkowe tarcze.
;)
;)
;)
W końcu dotarliśmy do szosy. Odpaliliśmy jedyny zestaw świateł jaki mieliśmy i już zupełnie po ciemku, niebieskim, rowerowym szlakiem przez Milówkę dojechaliśmy na naszej bazy w Węgierskiej Górce. Pssss… - dźwięk otwieranych puszek oznajmił koniec kolejnej udanej wycieczki. To był kawał dobrej, rowerowej roboty, a zimny Żywczyk był najlepszą nagrodą – bezalkoholową oczywiście ;).
| Punkt po punkcie | Węgierska Górka - Żywiec - Lipowa - Skrzyczne (1257m) - Malinowska Skałka (1152m) - Magurka Wiślańska (1140m) - Barania Góra (1220m) - Złatna - Milówka - Węgierska Górka |
| Dystans | 75 km |
| Data | 08.08.2007 |
| Skala trudności (1-5) | 3,5 |
| Mapa |  |
;)
Jeżeli sami chcielibyście przejechać opisywana trasę lub zorganizować inną wycieczkę w tych okolicach polecamy mapę Beskid Śląski, Żywiecki, Mały (skala 1:100000, wydanie 1, rok 2007) wydawnictwa Compass.
Mapa obejmuje obszar od Cieszyna na zachodzie po Maków Podhalański na wschodzie oraz od Kętów na północy po Namestovo na południu. W informatorze - wybrane, ciekawe miasta i miejscowości, miejscowe atrakcje, zabytki, muzea. Opisy również w angielskiej wersji językowej.
Więcej informacji na stronie firmy Compass: https://compass.krakow.pl
Foto: Maciek Łuczycki, Adam Piotrowski
