Aru uderza ponownie

Kolejny dzień na Giro d’Italia należał do młodego Włocha z Astany. Aru, który w znakomitym stylu wygrał wczorajszy etap z metą na Cervinii, dziś sięgnął po równie efektowne zwycięstwo, meldując się pierwszym na szczycie Sestriere. Włoch, który w końcówce wyścigu wyraźnie odżył i zaprezentował najwyższą formę, zaatakował na 2 kilometry przed szczytem wzniesienia i samotnie minął linię mety. Drugi dzień z rzędu Sardyńczyk wspinał się po zwycięstwo wśród tłumów włoskich tifosi i drugi dzień z rzędu mógł unieść ręce w geście triumfu, którego tak bardzo brakowało mu we wcześniejszej fazie Giro d’Italia.

Etap ten był też pierwszym prawdziwym kryzysem Contadora. Lider wyścigu, który wcześniej wiele razy odjeżdżał rywalom i zyskiwał cenne sekundy i minuty w klasyfikacji generalnej, dziś przeżywał ciężkie chwile na Colle delle Finestre i stracił kontakt z najgroźniejszymi rywalami z czołówki klasyfikacji generalnej. Na zjeździe z najwyższego szczytu tegorocznego Giro d’Italia i wspinaczce pod Sestriere kolarz Tinkoff-Saxo zdołał jednak zminimalizować straty i na mecie zameldował się 2.25 po Aru, broniąc pozycji lidera klasyfikacji generalnej.

Mimo znakomitej jazdy Aru, a także jego kolegi z ekipy, Mikela Landy, który atakował na Colle delle Finestre, Astana nie zdołała zdetronizować Contadora, który do etapu przystępował z bezpieczną, prawie pięciominutową przewagą nad dwójką rywali. Mocne tempo na szutrowym podjeździe i wspólna praca pod Sestriere pozwoliła im odrobić tylko część ze strat, jakie mieli do Hiszpana, ale każdy z nich wraca z wyścigu z dwoma zwycięstwami etapowymi i miejscem na podium.

Etap z Saint-Vincent do Sestriere był ostatnią okazją do ataku na pozycje rywali w klasyfikacji generalnej wyścigu. Długi dojazd do pierwszej wspinaczki dawał okazję uciekinierom i choć ataki rozpoczęły się tuż po starcie, to zgodnie z przewidywaniami i scenariuszem z kilku ostatnich etapów, uciekinierom zajęło bardzo dużo czasu, aby zawiązać ucieczkę dnia. Po wczesnej akcji Aleksejsa Saramotinsa (IAM Cycling) i Giacomo Berlato (Nippo – Vini Fantini), która trwała 10 kilometrów, kolejne ataki nie przynosiły efektow i dopiero na 32. kilometrze dziewiątka kolarzy zaatakował na tyle skutecznie, by oderwać się od peletonu. Znów do przodu ruszyli Saramotins i Berlato, a dołączyli do nich Julien Berard (Ag2R La Mondiale), Marco Bandiera (Androni Sidermec), Diego Ulissi (Lampre-Merida), Jon Izagirre (Movistar), Matteo Busato (Southeast) oraz dwaj zwycięzcy etapów tegorocznego Giro d’Italia – Nicola Boem (Bardiani CSF) i Ilnur Zakarin (Katusha).

Po zaledwie 5 kilometrach jazdy mieli już prawie 2 minuty przewagi nad zasadniczą grupą i zdołali ją jeszcze powiększyć, choć kolarze Cannondale-Garmin, Tinkoff-Saxo i Astany nie pozwolili im zyskać więcej niż trzy minuty. Kolarze długo ścigali się w płaskim terenie, a do pierwszego pojazdu na trasie pozostało im jeszcze ponad 100 kilometrów. Uciekinierzy i peleton zawarli swego rodzaju układ – harcownicy cieszyli się długim prowadzeniem na czele wyścigu, natomiast peleton nie pozwalał, by przewaga niebezpiecznie wzrosła. Różnica między dwiema grupami cały czas wahała się w granicach dwóch minut i dopiero po przejechaniu lotnej premii w Susie (na 151km), tuż przed rozpoczęciem podjazdu pod Colle delle Finestre (Cima Coppi, na 171,5km), grupa zasadnicza zaczęła zmniejszać stratę.

Po punkty na premii sięgnął jeszcze Boem, ale potem, gdy droga zaczynała prowadzić pod górę, kolarze z ucieczki byli po kolei doganiani przez zasadniczą grupę. Na kontratak zdecydował się jeszcze Berlato, za którym ruszył Zakarin, ale reszta uciekinierów zrezygnowała już z dalszej walki. Peleton prowadziły teraz ekipy Tinkoff-Saxo i Astany, która walczyły o miejsce na czele grupy, a ich praca mocno uszczupliła peleton.

Po trzech kilometrach wspinaczki Zakarin dogonił i zostawił Berlato za plecami, a Włoch szybko został doścignięty przez peleton. Teraz na czele, z przewagą 30 sekund nad peletonem, jechał kolarz Katiuszy, ale mocna praca pod górę pozwoliła mu zwiększyć swoją przewagę. W pościg za nim ruszył jeszcze Stefano Pirazzi (Bardiani CSF), ale Włoch – choć zdołał odjechać peletonowi, nie był w stanie dogonić Zakarina. Kolarz Katiuszy, który po samotnym ataku wygrał już jeden etap na tegorocznym Giro d’Italia, na Colle delle Finestre powiększał swoją przewagę i na 39 kilometrów przed metą miał już minutę przewagi nad goniącym go Włochem i prawie 2 minuty nad grupą faworytów, z której wcześniej odpadł lider klasyfikacji górskiej, Giovanni Visconti (Movistar). Oznaczało to, że niebieska koszulka była teraz do wzięcia, a do walki o nią chętni byli Steven Kruijswijk (LottoNL-Jumbo) i Benat Intxausti (Movistar).

Na 37 kilometrów przed metą, z grupy faworytów, metą zaatakował Tanel Kangert (Astana), a jego akcja sprowokowała kolejnych kolarzy, którzy ruszyli za nim – Alberto Contadora (Tinkoff-Saxo), Paolo Tiralongo, Fabio Aru, Dario Cataldo i Mikela Landę (Astana), Rigoberto Urana (Etixx-Quick Step), Rydera Hesjedala (Cannondale-Garmin), Kruijswijka i Intxaustiego. Nie było wśród nich innych kolarzy z czołówki klasyfikacji generalnej – Damiano Caruso (BMC Racing Team), Andreya Amadora (Movistar) i Leopolda Koeniga (Team Sky).

Po chwili spokoju poprawił Kruijswijk, który walczył o zwycięstwo w klasyfikacji górskiej i chciał zgubić Intxaustiego. Za kolarzem LottoNL-Jumbo skoczył Kangert, a potem kolejni kolarze, prowadzeni przez Contadora. Niezmordowany w ostatnich dniach Hesjedal dyktował potem mocne tempo, ale nie był w stanie zgubić rywali, którzy na niespełna 8 kilometrów przed szczytem wjechali na szutrowy odcinek drogi, który kończył wspinaczkę na Colle delle Finestre. Kanadyjczyk na zmianę z Kruijswijkiem dyktowali tempo na ostatnich kilometrach wspinaczki na najwyższy szczyt tegorocznego wyścigu. Kilka skoków Holendra pozwoliło mu zgubić w końcu Intxaustiego, z którym miał walczyć o koszulkę najlepszego górala. Szutrowa wspinaczka ciągnęła się przez ponad 7 kilometrów, a nachylenie cały czas wynosiło 9%, co czyniło ten podjazd bardzo trudnym.

Mimo trudów Zakarin cały czas utrzymywał półtorej minuty przewagi nad grupą faworytów, ale gdy na 6 kilometrów przed szczytem zaatakował Landa, jego przewaga zaczęła spadać. Hiszpan z Astany samotnie odjechał rywalom i zbliżał się do lidera. Za nim, z coraz większą stratą, jechali już tylko Krujswijk, Hesjedal, Contador, Aru, Uran i Kangert. Na 29 kilometrów przed metą Landa był bardzo blisko Zakarina, ale ten nie zamierzał się poddawać i utrzymywał minimalną przewagę nad Hiszpanem. W tym samym czasie znów zaatakował Hesjedal, ale ponownie na jego koło siadł Kruijswijk, a potem kolejni kolarze.

Najważniejsze rozstrzygnięcia miały dopiero jednak zapaść, gdy kilkaset metrów dalej mocny atak przypuścił Aru i to była akcja, która zgubiła Contadora. Hiszpan został tylko w towarzystwie Kangerta, który także kilka chwil później także zostawił kolarza Tinkoff-Saxo. Za Landą i Zakarinem ruszyli w pościg Hesjedal i Uran, a z niewielką stratą jechał Aru i dalej Kruijswijk. 

Po ponad 18 kilometrach wspinaczki na szczycie Colle delle Finestre pierwszy zameldował się Landa przed Zakarinem, a 32 sekund dalej premię górską przejechali Hesjedal, Uran i Aru. Kilkanaście sekund więcej tracił Kruijswijk, a Contador tracił już 1.27 do dwójki prowadzących.

Zjazd nie wprowadził większych zmian, choć do trójki goniącej liderów dojechał Kruijswijk. Contador cały czas samotnie musiał gonić rywali i na 20 kilometrów przed metą tracił jeszcze półtorej minuty do czołówki. Kilka kilometrów dalej gonił Kangerta, ale kolarz Astany szybko siadł na koło rywala i nie zamierzał się wychylać. Na 9 kilometrów przed metą kolarze rozpoczynali finałowy podjazd do Sestriere. 30 sekund do dwójki liderów traciła grupa Aru, natomiast Contador i Kangert tracili 1.20.

Tuz po rozpoczęciu podjazdu dwie czołowe grupki się połączyły. Landa wyraźnie czekał na swojego lidera i teraz dyktował mocne tempo, chcąc zyskać jak najwięcej nad Contadorem. Hiszpan tracił co prawda coraz więcej, ale jego strata rosła powoli. Kolarz Tinkoff-Saxo jechał swoim tempem, co było najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji.

Różnica pomiedzy dwiema grupami wynosiła niespełna dwie minuty, gdy na 2 kilometry przed szczytem Aru zdecydował się na atak. Szybko zgubił Hesjedala, który chciał kontrolować rywala. Na 1700 metrów przed szczytem Aru jechał już sam i był na drodze do drugiego zwycięstwa w wyścigu. Dopingowany przez kibiców powiększył swoją przewagę i na mecie zameldował się niezagrożony, z rywalami daleko za plecami, po raz kolejny dając upust swojej radości. 18 sekund za nim na metę przyjechał Hesjedal, a trzeci był Uran.