White Dwarf - rowerowy sterowiec

Jeśli nie jesteś zadowolony z obecnych systemów amortyzacji, możesz rozwiązać problem radykalnie – przemieszczać się pojazdem napędzanym siłą mięśni, ale nie dotykającym ziemi ;)Sterowiec-mięśniolot White Dwarf został zbudowany przez grupę konstruktorów kierowaną przez Billa Watsona w 1985 roku. Sterowiec był używany głównie do komercyjnych pokazów. Pilot Bryan Allen przeleciał na nim 58 mil w jednym locie ustanawiając światowy rekord odległości dla tej klasy sterowców oficjalnie uznany przez FAI. Brian Allen jest jednym z najbardziej utytułowanych rowerowo-lotniczych rekordzistów – pobił także kilka rekordów w lotach na mięśniolotach cięższych od powietrza, zdobył dwie nagrody Kramera, oraz przeleciał na mięśniolocie nad Kanałem La Manche.

Po okresie dosyć intensywnej eksploatacji Bill z kumplami zawiózł sterowiec do Oshkosh i zostawił go pod opieką rodziców. Sterowiec przeleżał nieużywany przez prawie 14 lat aż zainteresował się nim entuzjasta wszelkich rodzajów lotnictwa, Reed Gleason. Reed, który był Mistrzem Świata w kategorii balonów na ogrzane powietrze razem ze znajomym lotniarzem Billem Arrasem kupił „Białego Karła” od dotychczasowego właściciela i przewiózł go do Oregonu. Na początku był problem ze znalezieniem odpowiedniego hangaru, w którym sterowiec by się zmieścił. Potrzebny był hangar posiadający prawie 12-metrowe drzwi. W końcu oregońskie lotnisko Madras okazało się odpowiednie. Właściciel lotniska Don Mobley udostępnił hangar, a zainteresowany oryginalnym sterowcem udzielił wszechstronnej pomocy dwóm entuzjastom. White Dwarf został zmontowany i napełniony helem 30. września 2000, a pierwszy lot po kilkunastoletniej przerwie wykonał 3. października 2000. Sterowiec spełnił oczekiwania nowych właścicieli. Jest prawdziwym rarytasem wśród małych statków powietrznych lżejszych od powietrza. Bill Arras chciał sprawdzić jakie są maksymalne możliwości sterowca. W tym celu wspomógł napędzającego sterowiec pilota dodając do kratownicowego kadłuba zespół dwóch dużych spalinowych silników modelarskich o pojemności 19cm3 ze śmigłami. Podczas próbnego godzinnego lotu z pracującymi silnikami i lekkim wspomaganiem mięśniowym napędem śmigłowym osiągnięta została prędkość 10 mil na godzinę (ok. 16km/h). Maksymalną chwilową prędkość rzędu 15 mil na godzinę (ok. 24km/h) osiągnięto przy pełnym otwarciu przepustnic silników i silnym pedałowaniu. White Dwarf jest sterowcem ciśnieniowym bez usztywnień balonu. Przy maksymalnej prędkości nos sterowca spłaszczał się pod wpływem oporu powietrza i wyhamowywał maszynę. WHITE DWARF - specyfikacja Rok budowy: 1985 Projektant i konstruktor: Bill Watson Rozmiary Długość powłoki balonu: 14,630m Maksymalna średnica: 5,182m Wysokość całkowita: 8,229m Pojemność: 175,6m3 Masy Pustego: 63,50kg Masa pilota: 41-113kg Maksymalna masa startowa: 176,9kg Osiągi Maksymalna prędkość w locie poziomym: 12 mph (19km/h) (oraz 24km/h z silniczkami wspomagającymi) Średnia prędkość podróżna: 6-7 mph (9-11km/h) (oraz 16km/h z silniczkami) Budowa Powłoka: ciśnieniowa, wykonana z tkaniny nylonowej pokrytej poliuretanem. Nie posiada balonetów (komór służących między innymi do wyważania sterowca). Gaz nośny – hel. Kadłub: otwarta kratownica ze stopów aluminium serii 2024 T3 i 7075 T6, obciążenia dopuszczalne do 4G, podwieszony do powłoki sterowca za pomocą 24 lin z dakronu oplecionego kewlarem. Napęd: Oryginalny White Dwarf ma wyłącznie napęd mięśniowy. Dwułopatowe śmigło pchające wykonane ze sklejki i styrofoamu wytwarza ciąg rzędu 4,53kG. Napęd z pedałów jest przenoszony za pośrednictwem przekładni o przełożeniu 4:1. Przekładnia i łańcuch są wykonane z tworzywa sztucznego. Śmigło może być przestawiane do sterowania wysokością lotu za pomocą ciągu. Zmodyfikowany do prób prędkości sterowiec ma napęd nożny jak powyżej i dwa dodatkowe silniczki o pojemności 19cm3 ze śmigłami od modeli samolotów. Silniki mogą być przestawiane w zakresie 180stopni aby umożliwiać zmianę wysokości bez konieczności wypuszczania helu z powłoki. Sterowiec w tej wersji utrzymuje przy lekkim pedałowaniu prędkość 10 MPH przez godzinę. Przy mocnym pedałowaniu i maksymalnej mocy silników prędkość wzrasta do ok. 15 MPH, ale przy tej prędkości powłoka balonu odkształca się. Balast: dwa zbiorniki balastowe z wodą (po 27,215kg) z zaworami sterowanymi przez pilota. Stery aerodynamiczne: ster kierunku wykonany ze sklejki lotniczej i pianki styrofoam (rodzaj twardego styropianu konstrukcyjnego) i jest pokryty przezroczystą folią Mylar. Sterowiec nie ma steru wysokości. Sterowiec jest jednoosobowy. Koszt jednorazowego napełnienia helem: ok. 1000,00 USD Do sterowca White Dwarf należy światowy rekord długotrwałości lotu FAI w klasie B Airships, od BA-1 do BA-10, zdobyty przez kolarza i pilota Bryana Allena w 1985 roku. Ilustracją tego tekstu są malownicze zdjęcia wykonane podczas lotów w kanionie Willow Creek ok. 4 mile od lotniska Madras. Czarno-białe zdjęcie to chyba jedyne, zachowane, oryginalne zdjęcie „Białego Karła” z połowy lat osiemdziesiątych (a przynajmniej jedyne, do którego udało się dotrzeć). MINI AIRSHIP MISSION Reed Gleason i Bill Arras postanowili wspólnie opracować kolejny po White Dwarf mały sterowiec napełniany helem, służący do lotów rekreacyjnych. Sterowiec ma latać podobnie jak balony – podstawowym „napędem” będą poruszające się masy powietrza. Napęd mięśniowy ma służyć głównie do korekty trasy i zwiększać możliwości manewrowe sterowca. Full relax ;-) Sterowiec ma także mieść dodatkowy napęd spalinowy. Kolejne plany sterowcowego teamu to większy sterowiec mogący unieść dwie osoby, latający na większe odległości i w trudniejszych warunkach pogodowych niż delikatny, ultralekki White Dwarf. Także ten sterowiec ma mieć kombinowany napęd: mięśniowy ze wspomaganiem silniczkami spalinowymi lub elektrycznymi. Założenia konstrukcyjne są dosyć wyśrubowane: 1.sterowiec ma utrzymywać prędkość podróżną rzędu 40km/h przez dwie godziny, 2.prędkość wznoszenia/opadania ma sięgać ponad 90m/min, 3.pułap – ponad 3000m, 4.pionowy start i lądowanie, 5.sterowiec ma nie wymagać obsługi naziemnej przy starcie i lądowaniu, 6.sterowiec ma nie wymagać hangaru. Czy konstruktorom uda się zrealizować ambitne plany? Czy chcielibyście polatać na takim sterowcu?