Cyklokarpaty powróciły do Jasła!

Po rocznej przerwie do kalendarza imprez z serii Cyklokarpaty powrócił maraton w Jaśle. Pogoda na szczęście dopisała. Trasa należała do kategorii delikatnie interwałowych z ciekawymi odcinkami technicznymi oraz singletrackami. Zawodnicy mieli do wyboru trzy dystanse Hobby liczący 22km, Mega 60,7 km oraz koronny Giga 79,5 km. Dystans Giga wygrał Tomasz Leśniak (Jasielskie Stowarzyszenie Cyklistów) z czasem 03:39:19, za nim ze stratą 6 minut uplasował się kolega klubowy Jakub Gryzło. Trzecie miejsce należało do Krzysztofa Kubienieca. Tylko jedna pani odważyła się zmierzyć z trasą Giga i była nią Malwina Sokalska (PTC Przemyśl - ZRYW Buszkowiczki) z czasem 05:59:59.

Na dystansie Mega na pierwszym miejscu podium stanął Tomasz Kubiak (Laryzebatka.com), na drugim miejscu ze stratą zaledwie 27 sekund uplasował się Kamil Pomarański (DMG MORI CYCLOTRENER TEAM). Podium uzupełnił Andrzej Jarosz (72D WINDSPORT POWERED BY OSHEE). Wśród pań na metę razem wjechały Aneta Imielska (MITSUBISHI MATERIALS MTB TEAM) oraz Anna Sadowska (Volkswagen Samochody Użytkowe MTB Team), trzecia była Magdalena Ulman.

Tomasz Kubiak Laryzebatka.com - 1 miejsce Open Mega

Jasło ostatni raz jechałem kilka lat temu. Trasa niewiele sie zmieniła. Pogoda była wymagająca. Pierwszy raz super ciepło. Cieszę sie bardzo z pierwszego zwycięstwa open w sezonie.

Anna Sadowska VW Samochody Użytkowe MTB Team - 2 miejsce Open MEGA

8 setnych sekundy na miarę przyjaźni fair play - tak mogłabym podsumować maraton Cyklokarpaty w Jaśle.

Zarówno w biznesie, jak i w sporcie konkurencja jest ważna, bo to ona stymuluje do pracy, kreatywności, wysiłku i przekraczania kolejnych granic. Dlatego też do wszystkich swoich rywalek na trasie podchodzę z respektem i szacunkiem. Każda z dziewczyn wkłada masę serca i wysiłku, by osiągać coraz lepsze wyniki. Moim celem na ten maraton było dogonienie Anety Imielskiej . Na ostatnim maratonie w Zdzieszowicach była ode mnie lepsza o 5 minut. Pytanie brzmiało, czy w ciągu tygodnia uda się tą stratę narobić? Wystartowałyśmy równo i dosyć mocno, po około 10 km zaczęła mi odjeżdżać i straciłam ją z pola widzenia. Zawsze w takich momentach pojawiają się chwile zwątpienia czy dam radę. Moje myśli zaczęły prowadzić wewnętrzny dialog:

- „odpuść! nie dasz rady!”
- nie co Ty, przecież przyjechałaś tu ją dogonić !?”
- nie dam rady, nogi pieką, płuca wariują…
- jedz babo i nie gadaj! Noga pogania nogę i do przodu!

Dałam się przekonać. Po chwilowym kryzysie udało się unormować rytm i kolejne kilometry mijały niepostrzeżenie. Trasa była dosyć szybka, sporo asfaltu, ale też zaskakujące sekcje w lesie niczym singletracki w Rychlebach. Jeden kluczowy podjazd musiał się dosyć szybo skończyć, bo przecież sumaryczne przewyższenie rzędu 1300m to nie długie podjazdy, raczej drobny interwał. W którymś momencie zgubiłam trasę i nadłożyłam około 2 minuty. Perspektywa dogonienia Anety znów się oddaliła, jednak tego dnia miałam chyba tzw. dzień konia. Cały czas udawało mi się przesuwać do przodu i około 40 km mój cel stał się widoczny. Spotykamy się na 45 km. Właściwie mamy 2 opcje albo będziemy starały się urwać siebie nawzajem albo będziemy współpracować. Miałam siły by odjechać, jednak uzgodniłyśmy, że jedziemy razem bo… był czas na babskie ploty, bo sezon długi i jeszcze nie raz przyjdzie nam się wzbijać na wyżyny swoich możliwości, bo rozmowa się kleiła i było całkiem przyjemnie. Nie przeszkodził nam w tym nawet drobny upadek Anety, później łańcuch który jej spadł i chwila zatrzymania potrzebna na naprawienie usterki. Poczekałam. Wjechałyśmy razem na metę trzymają się za ręce w geście współpracy. Dziękuje za zmobilizowanie mnie tego dnia do przekroczenia moich kolejnych granic. A te 8 setnych sekundy wynikające z pomiaru czasu… a jakie to ma znaczenie na wyścigu o przysłowiowe „złote gacie”? Dla mnie żadne.