Spis treści:
Aby w miarę możliwości ujednolicić ocenę szlaków, proponujemy naszą Skalę Trudności Zjazdów. Ma ona na celu zbudowanie możliwie obiektywnego systemu oceny trasy zjazdowej i umiejętności wymaganych, by ją pokonać. Jest to skrócona wersja STG (Skali Trudności G3R: https://www.g3riders.com/stg/STG_v1.0.pdf), która zdobyła popularność w kręgach rowerowej turystyki górskiej.
Należy mieć na uwadze, że skala ta przewidziana jest dla szlaków prowadzących w dół; przy trudności równej lub większej od P3 podjazdy i interwały stają się nieprzejezdne.
Skala opracowana jest z punktu widzenia „przeciętnego” rowerzysty amatora poruszającego się na rowerze z pełną amortyzacją o skoku min. 150mm, wyposażonym w odpowiedni dla gór sposób (hamulce tarczowe, odpowiednie opony itd.).
Oprócz skali od 1 do 6, zjazd może otrzymać również informację dodatkową w postaci znaku *, mówiącą o braku 100% przejezdności szlaku, która wynikać może z zalegających wiatrołomów, olbrzymich głazów niemożliwych do pokonania itp.
SZLAKI ŁATWE
Poziom trudności P1
Są to trasy łatwe, bez większych przeszkód terenowych (do 10 cm). Cechują je łagodne zjazdy, szerokie zakręty i dobra przyczepność. Nie jest wymagana zaawansowana technika. Nie jest to jednak szlak o trudności „zerowej”, jak drogi stokowe, szutrówki, czy leśne drogi pożarowe i nie należy ich mylić z drogami trekkingowymi.
SZLAKI ŚREDNIE
Poziom trudności P2
Trasy o średnim poziomie trudności, przeszkody: małe korzenie i kamienie do 20 cm. Podłoże daje nieco gorszą przyczepność. Nachylenie maksymalne do ok. 22 stopni. Zakręty stosunkowo ciasne, możliwe sekwencje zakrętów. Brak agrafek. Możliwe drogi zwózkowe lub rynny wyżłobione przez spływającą wodę.
Na szlakach o poziomie trudności P2 należy posiadać podstawowe umiejętności techniczne, zalecana jazda na stojąco (konieczna praca ciałem). Konieczne jest też wyważone hamowanie.
Występuje ryzyko upadku z wysokości roweru, małe prawdopodobieństwo skaleczenia.
Poziom trudności P3
Większe kamienie i korzenie, przeszkody do 40 cm, w tym uskoki, stopnie i płaskie schody czy wypłukane koryta. Nachylenie do 35 stopni, podłoże luźne, płynne, konieczne ciągłe balansowanie ciałem i umiejętne hamowanie. Zakręty ciasne, agrafki nie wymagające przestawiania tyłu.
Występuje ryzyko przelecenia przez kierownicę, nie ma większych problemów z kontrolą prędkości – przeszkody nie obciążają zbytnio psychiki.
SZLAKI TRUDNE
Poziom trudności P4
Podłoże najeżone dużymi kamieniami, korzennymi sekcjami. Obecne są też głazy czy gruby szuter. Wysokie uskoki (do 60 cm), powierzchnia mało przyczepna, zakręty w formie agrafek. Nachylenie powyżej 35 stopni.
Czasem konieczne zatrzymanie roweru w trudnych miejscach - wymagane dobre balansowanie ciałem i wyczucie hamulców. Konieczne ciągła koncentracja. Umiejętności trialowe nie są konieczne.
Występuje ryzyko potłuczenia, ekspozycja lub przeszkody mogą wywoływać poczucie lęku. Możliwa utrata kontroli nad prędkością.
Poziom trudności P5
Bardzo trudne szlaki, nachylenie powyżej 35 stopni, obecne głazy i wymagającymi sekcjami korzennymi., które mogą blokować koła. Podłoże nie daje przyczepności, luźne kamienie – zatrzymanie się w newralgicznych miejscach często staje się niemożliwe. Wąskie i strome agrafki, uskoki powyżej 60 cm z trudnym najazdem i/lub lądowaniem, strome ściany z utrudnieniami. Mogą występować problemy z kontrolą prędkości.
Wymagane znakomite umiejętności – konieczne jest zaawansowane balansowanie ciałem i świetna kontrola hamulców. Podstawowe umiejętności trialowe są wymagane – przerzucanie przedniego i tylnego koła.
Istnieje realne ryzyko poważnych obrażeń, przeszkody i ekspozycja znacznie obciążają psychikę.
Poziom trudności P6
Teren skrajnie nieprzejezdny, wybitne stromizny usiane dużą ilością wysokich korzeni i głazów, które blokują koła i utrudniają przejazd. Bardzo wąskie agrafki, z praktycznym brakiem miejsca na manewry, sekwencje stopni i uskoków, bardzo strome schody bez możliwości zatrzymywania się pomiędzy kolejnymi przeszkodami.
Duże ryzyko przelecenia przez kierownicę, ekspozycja wywołuje paraliżujący strach – wypadki na takich szlakach mogą skończyć się poważnymi uszkodzeniami ciała lub śmiercią. Konieczna bardzo zaawansowana technika zjazdowa i trialowa.
Rowerzystów mających odwagę i umiejętności wymagane do zmierzenia się ze szlakami P6 jest bardzo niewielu, samo noszenie roweru lub schodzenie po takich ścieżkach jest wyjątkowo trudne. Szlaki z tej kategorii występują w Polsce – z małymi wyjątkami – jedynie w Tatrach.
Fotografie: Ghetto Freeriders / Karol Stachura
